آیت الله محمود قوچانی از ملازمان امام در نجف نقل می کنند: ((یادم می آید که روزی حاج علی خلخالی مرا دید و گفت: «فلانی، تو که خدمت امام می روی؛ پیشنهادی از طرف من به ایشان بده شاید حرف تو مقبول تر باشد؛ امام حاضر نیستند به کاظمین و سامرا بروند، من ماشین دارم و مال خودم هم هست، مال بیت المال نیست و از سهم امام و وجوهات نیست، از امام هم کرایه ای نمی خواهم بگیرم، حتی بنزین ماشین را خودم می زنم، اگر ایشان اجازه بفرمایند پیشنهاد می کنم روزی یک یا دو ساعت ایشان را از در منزل سوار کنم و به کنار شط کوفه ببرم تا هوایی بخورند و قبل از ظهر برگردانم.

اگر کاری، مطالعه ای هم دارند همانجا انجام دهند. پس از تقاضای آقای خلخالی، خدمت امام رفتم و گفتم: آقا اگر خاطر مبارکتان باشد آن روز دکتر کویتی سفارش داه بود که شما به کاظمین و سامرا مشرف شوید اما حضرتعالی امتناع فرمودید و از این اقدام خودداری می فرمایید. فرمودند: بله. عرض کردم که خب، آقای حاج علی خلخالی این تقاضا و پیشنهاد را دارد که ماشین هست و مربوط به سهم امام و وجوهات نیست و راننده هم خودش است اگر اجازه بفرمایید ایشان هرساعتی قبل از ظهر را که تعیین می فرمایید بیایند و شما را سوار ماشین کنند، دو ساعتی در کنار شط کوفه بروید و برای تغییر آب و هوا  استراحتی داشته باشید سپس مراجعه بفرمایید. … ایشان هم افتخار می کند و این خواهش را دارد. فراموش نمی کنم که امام تشکر کردند و فرمودند:

شما از طرف من تشکر کنید. سپس این جملات را فرمودند که فلانی، من بروم آنجا خوشگذرانی کنم و جوانان مردم در ایران زیر شکنجه(رژیم شاه) جان بدهند؟ امام این جمله را با حالتی بیان کردند که در وجود من اثر گذاشت … به گونه ای که نتوانستم در جواب چیزی بگویم. ساکت شدم و پس از سکوتی مختصر، گفتم: پس آقا با اجازه من می روم و زحمت را کم می کنم. حرکت کردم و آمدم))

منبع:مرکز اسناد انقلاب اسلامی