برای ارتباط با دیگران، محتاج کلمه ها هستیم. هر روز حرف ها را کنار هم می چینیم و واژه می سازیم. کلمه ها را کنار هم می گذاریم و جمله می سازیم. جمله ها را کنار هم می چینیم و حرف می زنیم و می نویسیم ،ولی خیلی وقت ها همین کلمه ها برایمان عادی و دم

دستی می شوند که به معنای شان توجه نمی کنیم و اگر کسی از ما بپرسد، این کلمه یعنی چه، واقعاً می مانیم چه پاسخی بدهیم. ازاین دست واژه ها در لغت نامه ارتباطی ما کم نیست. در لغت نامه فرهنگ انتظارمان هم کم نیست، واژه هایی که مدام در وادی انتظار و مهدویت به کار می بریم، اما به معنای آن کم تر می اندیشیم

.

مهدی
«مهدی »مشهورترین لقب امام زمان (عج)درمیان همه فرقه های اسلامی است. «مهدی » به معنای هدایت کننده و هدایت یافته است، ولی در بیشتر روایت ها به معنای هدایت شده آمده است.
از امام باقر(ع) نقل شده که امام زمان (عج)، «تنها به این خاطر مهدی نامیده شد که از طرف خدا به هر کار نهان و سری هدایت می شود و تورات و انجیل را از نقطه ای از زمین که انطاکیه ( قسمتی از شام )نام دارد، خارج می سازد ».(۱)
از امام صادق (ع)پرسیدند:«چرا امام دوازدهم، مهدی نامیده شده است ؟» فرمود :«برای این که به تمام امور پنهان، هدایت می شود.»
امام صادق (ع)فرمود :«قائم را به دلیل مهدی نامیدند که مردم را به سوی امری که از آن گم شده اند، (برآن ها پوشیده است )هدایت می کند ».(۲)
این لقب اختصاص به آخرین امام ما ندارد و بقیه امامان نیز مهدی هستند ؛ اما تنها از آخرین امام به عنوان مهدی یاد شده است. امام حسین (ع) فرمود :«دوازده مهدی از ماست. اول ایشان امیر مومنان علی (ع)بود و آخر ایشان، نهمین فرزند از نسل من است ».
امام صادق (ع)نیز فرمود :«ما دوازده مهدی می باشیم ». منظور امامان معصوم از این که همه ما مهدی هستیم، این بود که آن ها خود از طرف خدا هدایت شده اند و هدایت کننده مردم به طرف حق هستند.(۳)
این لقب از زمانی که پیامبر موضوع مهدویت را مطرح کرد، برای امام زمان (عج) به کار رفت و در کتاب های سنی و شیعه بیان شد. پیامبر در روایت های فراوانی، امام دوازدهم و نجات دهنده آخرین را مهدی (عج)نامیده است.

منابع :
۱٫سوال از امام مهدی (عج)در روایات و احادیث.
۲٫فرهنگ موعود، حسین کریم شاهی بیدگلی، ص ۲۳۷٫
۳٫فرهنگ نامه مهدویت، خدا مراد سلیمیان، بنیاد فرهنگی حضرت مهدی، مرکز تخصصی مهدویت، اول، ۱۳۸۳، ص ۳۸۶ -۳۸۷٫
منبع: نشریه انتظار نوجوان، شماره ۶۶
نویسنده:سیده فاطمه موسوی