اين ايراد در صورتي است كه علم خداوند مانند علم ما به اشياءِ خارجي از طريق «انعكاس صورت اشياء» بوده باشد، زيرا تغييرات اين موجودات باعث تغيير اين انعكاس در درون فكر ما مي‏شود، ولي با توجه به اينكه علم خداوند حضوري است و همه اشياء با تمام وجودشان نزد او حاضرند، اين اشكال مفهومي ندارد، زيرا تغيير تنها در موجودات جهان روي مي‏دهد، نه در ذات او، ذات مقدس او به همه آنها احاطه دارد و ثابت است، ولي آنها كه محاطند متغيرند، في المثل شخصي كه در مقابل ما حركت مي‏كند عكس او بر شبكيه چشم ما مي‏افتد و اين عكس همراه تغييرات او تغيير مي‏كند و صورتهاي ذهني ما همين گونه دگرگون مي‏شود، اين به خاطر اين است كه علم ما از طريق انعكاس اشياء در ما به وجود مي‎آيد، اگر علم ما به اشياء خارجي از اين طريق بود كه به همه آنها احاطه داشتيم هيچگونه دگرگوني در ما پيدا نمي‏شد، بلكه تنها دگرگوني در آنها بود