امام صادق علیه السلام نیز می گویند:  اللّه جل و عزّ فى بعض ما اوحى: انما اقبل الصلاة ممّن يتواضع لعظمتى و يكف نفسه عن الشهوات من اجلى و يقطع نهاره بذكرى و لايتعظم على خلقى و يطعم الجائع و يكسو العارى و يرحم المصاب و يؤوى الغريب(۲)

خداوند فرمود نماز کسي را مي پذيرم که در پيشگاه عظمت من خشوع کرده و خويش را از شهوات بخاطر من باز دارد و روزش  را با ياد من سر کند و بر مخلوقات من تکبر نورزد و گرسنگان را سير و برهنگان را بپوشاند و بر گرفتاران لطف نمايد و آوارگان را پناه دهد.

آیت الله بهاءالدینی در این رابطه می گویند: "اگر می خواهید بدانید نماز شما مورد قبول است، ببینید نماز شما جلوی فساد، تباهی، دروغ و منکرات را می گیرد یا نه. کار نماز این است، همان طور آتش می سوزاند و آب خاموش می کند، نماز هم انسان را از منکرات نجات می دهد. آن زمان که انسان به فکر منکر افتاد؛ اگر دید نمازش مانع دروغ گفتن اوست و نماز به وی گفت: تو نماز می خوانی و عبادت خدار ا می کنی، این کار را نکن! و او این کار را نکرد. بداند نمازش مورد قبول است.(۳)

---

۱- آيه ۴۵ سوره عنكبوت

۲- محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۷۸، ص ۲۸۵، روایت ۱، باب ۲۴

۳- بوی باران ، ص ۳۹