1

آمد رمضان و آسمان آبی شد

شب‌های زمین ، دوباره مهتابی شد

هستی ، به نماز عاشقی قامت بست

عالَم ، غزل خجسته نابی شد

2

آمد رمضان و تا خدا ما را برد

تا چشمه روشن دعا ما را برد

ما را ز لباس عافیت عریان کرد

تا سبزترین ِ سجده‌ها ، ما را برد

3

آمد رمضان و کاش می‌دانستی

ای ُکشته آب و آش! می‌دانستی

دنیاست که می‌خورد تو را با شهوت

کاش ای دل آش و لاش! می‌دانستی

4

آمد رمضان و دست شیطان بسته ست

درهای زمین به روی انسان بسته ست

وقت ست ز سمت معصیت برگردی

چون راه گناه ، ای مسلمان بسته ست!

5

ماه رمضان و جان تو در خواب ست

رخوت زده‌ای ، جهان تو در خواب ست

هنگام سحر ، لبان جسمت بازست

اما دل شب نشان تو ، در خواب ست

6

ماه رمضان و سفره افطاری

هنگام سحر، َنفَس َنفَس ، بیداری

از روزه اگر همین َقدَر می‌فهمی

مصداق ریاضت است و خود آزاری!

7

ماه رمضان و روزه‌ای ... ؟  معلوم ست !

در حسرت آب و کوزه‌ای ! معلوم ست

بسته ست لب تنت ، ولی جانت نه

غم می‌خوری و ُرفوزه‌ای! معلوم ست

8

آمد رمضان، ز خواب غفلت برخیز

گل کرد سپیده سعادت، برخیز

بشکاف فلک را و چو حافظ ، سرمست

طرحی دگر انداز و ز عادت برخیز

شعر از : رضا اسماعیلی