كـسـانـى كه مرتكب جرائم سنگينى مى شوند از يكسو گرفتار ياس از بخشودگى در پيشگاه خدا مـى گردند و چون راه بازگشت را به روى خود مسدود مى بينند عملا حاضر به هيچگونه تجديد نظر نيستند . بـه هـمـين خاطر ممكن است دست به طغيان و سركشى بيشتر بزنند ويك نوع آزادى عمل براى خود تحت اين عنوان كه رعايت مقررات براى آنها سودى ندارد , قائل شوند . گـاه نـاراحـتى وجدان كه ناشى از اينگونه جرائم است موجب اختلالات روانى و يا موجب تحريك حـس انتقامجويى از جامعه اى كه او را چنين آلوده كرده است مى گردد و به اين ترتيب گناهكار مبدل به يك عنصر خطرناك و كانون ناراحتى براى جامعه مى شود . اما ايمان به شفاعت و اميد به آمرزش , او را به كنترل خويش و تجديد نظر , و حتى جبران گذشته تشويق مى كند و آرامش روانى به او امكان تبديل شدن به يك عنصر سالم و صالح مى دهد .