فلاسفه و متكلمان دلائل متعددي براي اثبات علم خداوند نسبت به همه چيز ذكر كرده‏اند كه از همه مهمتر دلائل سه گانه زير است:
الف ـ برهان خلقت و نظم نظام شگرفي كه بر جهان خلقت حكومت مي‏كند و قوانين دقيقي كه بر تمام ذرات جهان حكمفرماست، از اتم گرفته تا منظومه‏ها و كهكشانهاي آسماني، و از موجودات زنده ذره‏بيني تا انسان كه نمونه اتم آفرينش است، و از گياهان تك سلولي شناور در اقيانوسها، تا درختان عظيمي كه طول آنها به پنجاه متر مي‏رسد! همچنين نظم پيچيده و عجيبي كه بر روح و جان انسان حكمفرما است، و تنوع فوق‏العاده‏اي كه در موجودات زنده اعم از گياهان و جانداران ديده مي‏شود و به صدها هزار نوع بالغ مي‏گردد، همه اينها گواه بر علم بي‏پايان او است. مگر ممكن است كسي خالق چيزي باشد و از اسرار آن آگاه نباشد؟
خالق چشم، و نظام پيچيده مغز، و گردش عجيب الكترونها بر گرد هسته اصلي اتم، مسلماً از همه اين نظامات آگاه بوده و هست.
بنابراين برهان نظم همانگونه كه ما را به اصل وجود خداوند آشنا مي‏سازد، علم بي‏پايان او را نيز به روشني اثبات مي‏كند. و با توجه به اين حقيقت كه مسأله خلقت يك امر مستمر و دائمي است و موجودات در حال «شدن» هستند و نه «بودن»، و ارتباط آنها با مبدأ آفرينش نه فقط در آغاز كه در تمام طول حيات و هستي آنها برقرار است، علم او نسبت به همه اشياء و در هر حال و در هر زمان و مكان ثابت مي‏گردد.
ب ـ برهان امكان و وجوب در بحثهاي خداشناسي ثابت شده است كه واجب الوجود تنها او است و غير او همه ممكناتند، و نيز ثابت شده كه ممكنات، هم در اصل وجود، و هم در بقاء، وابسته به ذات پاك او هستند، و به تعبير ديگر همگي نزد او حاضرند، اين حضور دائمي دليل بر علم او نسبت به همه چيز است، چرا كه علم واقعي به چيزي جز حضور معلوم نزد مبدأ عاقل نيست.
ج ـ برهان عدم تناهي قطع نظر از مسأله علت و معلول، خداوند وجودي است بي‏نهايت از هر نظر، بنابراين هيچ مكان و زماني از او خالي نيست، (هرچند او مافوق زمان و مكان است) چرا كه اگر قبول كنيم زمان و مكاني از او خالي باشد دليل بر محدوديت او است.
بنابراين نامتناهي بودن او دليل بر حضور و احاطه او به همة جهان است، و يا به تعبير
ديگر همه كائنات نزد او حاضرند.