نزدیکتر که می شوی آدم ها را می بینی که دسته دسته خود را به قله کوه صعب العبور می رسانند و آنجا که می رسی رو به قبله به یاد آدم و حوا ناخودآگاه دست به تضرع و مناجات بلند می کنند.

آدم های احرام بسته همچون پدر، خدا را می خوانند و از خطاها طلب عفو دارند. خودشان غافلند از اینکه از دور چه دیدنی هستند و همچون برف سپیدی به چشم می آیند.

جبل الرحمه ظهر عرفه کاملا سپید پوش خواهد شد. این کوه همان جایی است که زمزمه جاودانه عرفه امام حسین(ع) به گوش می رسد. اینجا همان جایی است که سالار شهیدان رو به کعبه از اشک عرفات را سیراب کرد.

سپیدی این کوه از خود نیست، نوری از آن مناجات است.