راوی: خانواده شهید علیرضا کریمی

آمدم خانه. مادرم خیلی هیجان زده بود. با رنگ پریده گفت: علیرضا برگشته! پسرم بعد شانزده سال برگشته. کمی مادر را نگاه کردم. گفتم: آخه مادر چرا نمی خوای قبول کنی، پسرت شهید شده. جنازه اش هم توی فکه مانده.
گفت: به خدا چند دقیقه پیش اومد. دست من را بوسید و گفت: خسته ام. بعد رفت توی اتاق و خوابید.
ظهر همان روز اخبار اعلام کرد: فردا بعد از نماز جمعه سه هزار شهید از تهران تشییع خواهند شد. خبر بعدی این بود که اولین کاروان زائران ایرانی امروز به طور رسمی وارد کربلا شد!

یکباره رنگم پرید. حالا علت حضور علیرضا و صحبتهای مادر را فهمیده بودم. علی گفته بود: من برمی گردم. اما زمانی که راه کربلا باز شد! حالا هم که راه کربلا به طور رسمی باز شده!!
با بنیاد شهید تماس گرفتیم. کاملاً صحیح بود. علیرضا کریمی اعزامی از اصفهان یکی از شهدا بود.
چند روزی تا محرم باقی مانده بود. ما هم صبر کردیم تا پیکر علیرضا بیاید بعد مراسم بگیریم. اما خبری نشد!!
به سپاه و بنیاد شهید و... مراجعه کردم. گفتند: شاید تشابه اسمی بوده. خلاصه هر کسی چیزی گفت. ما هم ناامید شدیم.
اما چند روز بعد پیکر علیرضا بازگشت! گفتند: به طور اشتباه جنازه او به استان دیگری منتقل شده بود.
البته من این حرف را قبول نداشتم! این مسئله عادی نبود. پیکر علیرضا درست شب تاسوعا به اصفهان آمد. شب اباالفضل(علیه السّلام). همان شب او را به مسجد آوردند.
این عاشق آقا اباالفضل(علیه السّلام) در شب تاسوعا تشییع شد. صبح روز بعد هم با مراسم باشکوهی پیکر او را به خاک سپردیم.
یکی از بچه های تفحص آمده بود خانه ما. می گفت: این شهید به خواب علیرضا غلامی مسئول گروه ما آمده بود. گفته بود: وقت آن رسیده که من برگردم!!
بعد هم محل حضور خودش را گفته بود!
علیرضا تاکنون مشکل سفر کربلای بسیاری را حل کرده! اصلاً با همه من و شما در آنجا وعده کرده!
در پایان آخرین نامه اش خطاب به همه ما نوشته بود: به امید دیدار در کربلا- برادر شما علیرضا کریمی

منبع: کتاب شهید گمنام