اسلام ديني است كه تعاليم آن بر مبناي علم و عقل استوار گشته و قوانين و دستورات آن براساس مصالح و مفاسد وضع شده است. همان طور كه قوانين طبيعي، كه بر جهان آفرينش حكومت مي‏كند، كهنگي ندارد، مانند قانون جاذبه عمومي كه با گذشت سالها و قرنها همچنان ثابت و حاكم بر كرات است، قوانين اسلام هم، كه بر پايه مصالح و مفاسد قرار داده شده، چنين است؛ مثلاً يكي از اموري كه عقل به خوبي و نيكي آن حكم مي‏كند احسان به مردم و عدالت است. همچنين خرد به زشتي و ظلم و تجاوز حكم مي‏كند.
در قرآن كريم آمده است: «ان الله يامر بالعدل و الاحسان و ايتاء ذي القربي و ينهي عن الفحشاء و المنكر و البغي؛(1)همانا خداوند به دادگري و نيكوكاري و دستگيري از خويشان تهيدست فرمان داده و از كارهاي زشت و رفتارهاي ناهنجار و ستمگري نهي نموده است». و تعاليم ديگر دين نيز همين گونه است.
در مواردي كه انسان حكمت احكام اسلام را درك نمي‏كند، از كوتاهي و نارسايي دانش اوست. هر چه سطح دانش بشر بالاتر رود، جامعيت و كامل بودن تعاليم اسلام واضحتر مي‏گردد؛ چرا كه قوانين و دستورات اسلامي براساس وحي و از علم نامحدود و بي‏انتهاي پروردگار جهان، كه بر همه مصالح و مفاسد احاطه دارد، سرچشمه گرفته است؛ بنابراين در تعاليم اسلام كهنگي راه نخواهد داشت.

« بخش پاسخ به سؤالات »
E
1) سوره نحل، آيه 90.