همدیگر را میخواهیم

سال سوم دانشکده بود که مادر سراغ برادرش رفت تا درباره منصور و حمیده صحبت کند . مدتی بود رابطه بین دو خانواده بر سر مسائلیشکر آب بود. برای همین مادر راضی به  این وصلت نمی شد .حمیده برای سرکشی خانه پیر زن همسایه رفته بود که سر و کله منصور پیدا شد. وقتی با خجالت نظر او را پرسید گونه هایش سرخ شد. اخلاق منصور را می شناخت. با این حال گفت ما از نظر سنی به هم نمی خوریم . من 3 سال از شما بزرگترم . منصور سرش را بلند کرد و با صلابت گفت : شما به این چیز ها کاری نداشته باش من خودم درستش می کنم . رفته بود و بی مقدمه به دایی اش گفته بود : من حمیده خانم رو می خوام اونم منو می خواد. پدر با همه خواستگاران حمیده مخالفت می کرد اما ان روز به دخترش گفت منصور می تونه مرد خوبی برای تو باشه . پسر خوبیه با هوشه با اراده و پشتکاره اگه تو پیشتش باشی میتونه یه روز فرمانده نیروی هوایی هم بشه.

بعد از نامزدی منصور فقط پنج شنبه ها به خانه مان می امد کارم که تمام می شد و از مدرسه که می امدم دست به کار می شدم  خانه را برق می انداختم حیاط را اب و جاروب می کردم و چشم به درب می ماندم تا او برسد همیشه اشپزی با مادر بود اما یکبار که منصور امد مادرم در خانه نبود دلم می خواست یک چیز جدید و جالب برای منصور بپزم . روز قبل در حین کار طرز تهیه یک سوپ را از رادیو شنیدم بودم ؛ عمان را پختم مزه سوپ بنظم عجیب بود . فقط آب بود و برنج و سبزی هرچه فکر کردم نفهمیدم چه کم دارد بعد که مادرم امد و باقیمانده غذا را توی قابلمه دید گفت حمیده ! چرا توی این غذا گوشت نریختی ؟ اینکه هیچی نداره . منصور چیزی بهت نگفت ؟ منصور نه تنها چیزی بهم نگفته بود بلکه با اشتها آن را خورد و کلی هم تعریف کرد.

بعضی وقت ها منصور مرخصی می گرفت و می آمد جلوی کلاسم دنبالم او را کهمی دیدم خستگی از تنم در می رفت . با لباس های نظامی خیلی خوش تیپ و مرتب به نظر می آید . از چهارراه ولیعصر تا نارمک پیاده می رفتیم . توی راه کلی حرف می زدیم . من از مدرسه و شاگردانم می گفتم و منصور از دانشکده . توی راه کمی روی نیمکت پارک می نشستیم و باز ادامه می دادیم از دلتنگی هایمان می گفتیم و از آرزو هایمان که گاه آنقدر ساده و لطیف بودند که فقط زیبایی این لحظات و محبت هایمان را بیشتر میکردند.نه این که انتظارمان را زیاد کنند. منصور می گفت دوست دارم یه اسب سفید بخرم بذارم ولی آباد بمونه هروقت میریم اونجا بهت اسب سواری یاد بدم گاهی سردمان می شد و یخ می زدیم اما دل نمی کندیم. گاهی حواسمان به ساعت نبود و زمان از دست مان در می رفت و بقیه راه را تا سر کوچه می دویدیم تا می رسیدیم خانه ساعت شده بود ده دوازده شب . منصور مرا می گذاشت دم در و بر می گشت دانشکده.

اهل نصیحت کردن نبود می گفت به جای این که چیزی را با حرف زدن به بچه یاد بدهیم باید با عمل کردن نشان بدهیم . تا اذان پخش می شد وضو می گرفت و سجاده اش را پهن می کرد وسط اتاق و نمازش را می خواند.

بچه ها می آمدند سراغش یکی مهرش را بر می داشت و دیگری تسبیح اش را. گاهی هم دعوایشان می شد و جیغ و دادشان می رفت بالا حمیده از آشپزخانه می دوید و مهر و تسبیح را از دست شان می گرفت و می گذاشت جلوی منصور که معطل سجده رفتن بود. یک بار با عصبانیت به او گفت منصور جان مگه جا قحطیه که می ایستی وسط بچه ها ؟ خب برو یا اتاق دیگه که منم مجبور نشم کارم رو ول کنم بیام دنبال مهر تو بگردم.

همانطور که تسبیح را بین انگشتانش می چرخاند گفت : این کار فلسلفه داره من جلوی اینا نماز می خونم تا از بچگی با نماز خواندن آشنا بشوند، مهر رو دست بگیرن و لمس کنن . من اگه برم اتاق دیگه اینا نماز خوندن من رو نبیننچطور بعدا بهشون بگم بیایین نماز بخونین ؟ قرآن هم که می خواند همین طور بود ماه رمضان ها بعد از سحر کنار بچه ها می نشست و با صدای بلند و لحن خوش قرآن می خواند .

منصور به ظاهر از پیش ما رفته وی انگار همه جا پیش ماست یک بار دیدم « سمن » از پله ها دویید تا دم درب و صدا زد پدر بعد خشکش زد و برگشت گذاشتم به حساب تخیلات کودکانه اش اما چند بار دیگر هم این اتفاق افتاد درباره«سورنا» که دیگر نمی شد این طور قضاوت کرد یک روز از بیرون آمد انگار پدرش را دید که روی پله ها نشسته بود جلو رفت و کاغذی را که دستش بود نشان داد و شروع کرد به توضیح دادن ماتم برد یکهو برگشت طرف من و با حیرت گفت « الان پدر اینجا نشسته بود شما هم دیدین؟ »چیزی بهش نگفتم ولی من منصور را همه جا دیدم.

---