متن پاسخ: از آياتي كه دربارة‌ روزه نازل شده استفاده مي شود كه برداشته شدن روزه از مسافر، به جهت آسان گرفتن و آسايش وي بوده است. در آية 184 بقره آمده است: "فمن شهد منكم الشهر فليصمه و من كان مريضاً‌ أو علي سفر فعدّة مِن أيام أخر يريدالله بكم اليسر و لا يريد بكم العسر؛ پس هر كس ماه رمضان در شهر و وطن خود باشد، بايد روزه بگيرد و هر كس بيمار يا مسافر باشد، در ايّام ديگر روزه بگيرد. خدا آساني را براي شما اراده كرده و مشقت و سختي را از شما نخواسته است".
خداوند منّت گذارده و حكم امتناني براي مسافر وضع و هديه كرده است. رد كردن و برگرداندن هدية الهي،‌ خلاف ادب است. بنابراين عقل سليم تجويز نمي كند كه بر خلاف خواستة خداوند در سفر روزه بگيرد، گرچه بر او مشكل نباشد. دستاويز شدناين حكم براي فرار از روزه اشكالي ندارد. استفاده از اين قانون الهي براي همه مجاز است،‌ ولي كسي كه به خاطر فرار از روزه به مسافرت برود، از آن همه ثواب كه براي روزه داران در ماه رمضان هست، محروم خواهد بود.
امّا اگر كسي بر خلاف اين حكم عمل كند،‌ يعني مسافر در سفر روزه بگيرد،‌ روزه‌اش صحيح نيست، به دليل رواياتي كه وارد شده است.
امام باقر(ع) فرمود: "گروهي با پيامبر در ماه مبارك رمضان در سفر بوند. پيامبر در سفر روزه نگرفت، ولي برخي از همراهان روزه گرفتند. پيامبر(ص) فرمود: " اينان تا روز قيامت از نافرمانان خواهند بود".
امام صادق(ع) فرمود: "خدا تصدّق كرده بر مريض و مسافر كه روزه نگيرند. آيا پسنيده است كه صدقة خدا برگردانده شود؟!‌".
امام صادق(ع) فرمود: "اگر فردي در سفر از روي نافرماني وعصيان روزه گرفته و بميرد، من بر بدن او نماز نمي خوانم".
برخي از اهل سنّت معتقدند كه عدم وجوب روزه در مسافرت از باب رخصت است، يعني خدا اجازه داده كه مسافر ورزه اش را بخورد، ولي اگر روزه بگيرد، صحيح است.
شيعه معتقد است كه عدم وجوب روزه در مسافرت از باب عزيمت است، يعني مسافر نمي تواند و نبايد روزه بگيرد. اگر روزه بگيرد، صحيح نيست و قضاي آن بعد از ماه رمضان بر او واجب است.
امّا اين كه در زمان ما مسافرت ها آسان شده و در مدت كمي يك مسافرت هشت فرسخي انجام مي شود و هيچ خستگي در مسافر احساس نمي شود، بنابراين روزه گرفتن در مسافرت مشكل نيست،‌ جوابش اين است كه: علّت و فلسفة واقعي احكام شرعي بر ما معلوم نيست. در روايات حكم تقصير نماز و روزه نگرفتن را بر سفر هشت فرسخي مبتني كرده، چه مسافر خسته شده و چه خسته نشده باشد. بنابراين ملاك در قصر و اتمام و افطار روزه، خستگي و عدم آن نيست، گرچه نوع سفر حتي با وسايل سريع السير خسته كننده است. ملاك مقدار مسافت است. اگر ما ملاك را خستگي و عدم خستگي بگيريم، چه بسا افرادي با شتر مسافرت بيست فرسخ انجام مي دهند، ولي خسته نمي شوند؛ برعكس افرادي دو فرسخ مسافرت مي كنند و خسته و كوفته مي شوند. پس ملاك بر اساس روايات پيمودن مسافت شرعي يعني هشت فرسخ است. هر كس اين مقدار مسافت را چه در يك روز يا در چند دقيقه بپيمايد، ‌نمازش شكسته خواهد بود و روزه را بايد افطار كند. به عبارت ديگر: گرچ يكي از عوامل اين حكم آسان گرفتن بر رندگان است، امّا قرائت نشان مي دهد كه اين عامل، تنها عامل نمي باشد،‌ زيرا كسي كه با خستگي زياد به مقصد رسيده، ‌در همان زمان كه به مقصدي رسد، اگر قصه ده روز اقامت كند، ‌نمازش تمام است و روزه هم در شرايط وجوب واجب خواهد بود. پس ملاك در سقوط روزه و قصر نماز تنها خستگي نيست.

نظر خود را اضافه کنید.

0
شرایط و قوانین.
  • هیچ نظری یافت نشد

زیارت عاشورا

 پایگاه تخصصی امام حسین علیه السلام به طور اختصاصی به موضوعات مرتبط با امام سوم شیعیان، حضرت سید الشهدا علیه السلام می پردازد و معرفی جهانی آن حضرت و دفاع از مکتب ایشان را به عنوان هدف خود قرار داده است.

تماس با موسسه جهانی کربلا : 692979-91-021

شبکه های اجتماعی

 

 

Template Design:Dima Group

با عضویت در کانال تلگرام سایت جهانی کربلا از آخرین مطالب باخبر شوید .عضویت در کانال تلگرام