خلاصه
کرب‏بلا حلقه ذکر خداست حق حق عشاق به شوق بلاست یک طرف از خیل حرامی سپاه سوی دگر شعشعه مهر و ماه دشت و عطش، آتش و خون باهمند شعله و خورشید به هم محرمند حضرت عباس، علیه‏السلام بسته کمر پیش امام همام کای به فدای تو، شهادت بده جام بلاغت‏به ارادت بده گاه بلوغ است‏خدا را بریز از خم اخلاص، صفا را بریز باده مخواه اینهمه خالی مرا هست‏به می همت عالی مرا تشنه آبم؟ نه; خدا شاهد است تشنه مرگم، و بلا شاهد است هر چه بلا هست‏به جانم بریز تا بشوم در طلبت ریز ریز دست و دل و دیده فدای تو باد اینهمه از بهر رضای تو باد گر تو نباشی همه عالم مباد سایه‏ات از اهل ولا کم مباد گفت‏حسین بن علی با نگاه سر پس پرده و اسرار راه:
«ای تو علمدار سپاه حسین ماه بنی‏هاشم و ماه حسین وی قمر لشگر هفتاد و دو تاج سرلشگر هفتاد و دو می‏روی و می‏رود از دل قرار می‏روی و مانده زمین ذوالفقار می‏شکند پشت‏حسینت ولی می‏شوی اسرار علی منجلی‏» بعد سخنها که بدین سان گذشت حضرت عباس هم از جان گذشت شد دگر از دست، توان و شکیب نصر من‏الله و فتح قریب معرکه ماند و علمی بی‏سوار ناله و فریاد و غمی بی‏شمار آب که از مشک اباالفضل ریخت آینه از اشک اباالفضل ریخت آینه‏ها جلوه ساقی شدند هر چه شکستند ایاغی شدند گشت عدو باعث تکثیر نور کرد خدا باز به نوعی ظهور دشت، پر از حضرت عباس شد کرب‏بلا مزرعه یاس شد عطر شهادت همه جا را گرفت دست‏خدا دست‏خدا را گرفت شد ز کفم باز توان و شکیب نصر من‏الله و فتح قریب
قطعه‏ای از شعر بلند عاشورایی امیر عاملی
آیا یوسف زهرا تویی

روز تـــاریخی عــاشورا گــذشت  ***   سـرگذشت عشـق بود ، اما گذشت                     
مـی کشـان افـتاده و سـاقی نـماند    ***   جـرعه ای در سـاغری باقی نـماند          
جــام های وصل را نوشیده اند  ***  جامه های خون به تن پوشیده اند                  
عـاشق و مـعشوق یکـجا ، سـوخته   ***  سـاخته با سـوز دل تـا سـوخته           
های و هویی نیست سوی هو شده  ***   از من و ما رفته یکسر او شده            
هم سبو بشکسته ، هم خُم ریخته  ***  مه خسوف آورده ، انجم ریخته             
پاره پاره ، عاشقان سینه چاک  ***   سینه های چاک و چون آیینه پاک                    
پیکر قرآن ناطق ، چاک بود  ***   ناطق قرآن ، به روی خاک بود                           
ســــینه ها بــر تــیرها آمـــاج شــد  ***  بـــــاغ ســر ســبز ولا تــاراج شــد
هـر چـه گـل ، در بـاغ یکسر چیده شـد  ***  بــزم عشــق و عـاشقی بـرچـیده شـد     
بـاغ عشـق است و گـلش نـاچیدنی است  ***  گـر چـه یک گـل هم ندارد ، دیدنی است        
بسکــه بـد مشـتاق ، از بـاغ جـنان  ***  بـاغبان آمــد بـه سـیر گـلستان      
آمــد ، امـا طـاقت دیدن نـداشت   ***  رفت و بـاغ خود به بلبل واگذاشت         
بـلبلی ، دل سـوخته ، جـان سـوخته ***  آشــیان او ، چــو بسـتان سـوخته       
چـون نسیمی ، رو به سوی باغ کرد   ***  دشت را چون لاله ها پر داغ کرد       
با چــراغ اشک ، گــرم جسـتجو   ***   خـاک را بـا یـاد گـل می کرد بو            
تـاب دیگــر در تــن بلبل نبود    ***  بوی گـل می آمد ، امـا گـل نبود                
نـاگــهان از زیــر شـاخ و بـرگها  ***  داد گـل آوا ، که ایـن سـویم ، بیا !                  
آمـد و زد شـاخه ها را بـر کــنار   ***  کم کم آن گم گشته گردید آشکار                
یـافت آن گـل را ، ولی پرپر شـده   ***   پـاره پـاره پیکری بی سـر شـده           
داغ لاله ، در بـر گـل جـا گـرفت    ***  کــار عشـق و عـاشقی بـالا گـرفت        
دیـد آن تـن ، زخـم پـا تا سر شده  ***   آســمان عشــق ، پـر اخـتر شـده           
گــفت : آیـا یـوسف زهـرا تـویی ؟  ***   آنکـه مـن گـم کـرده ام آیـا تـویی؟          
ای گُلم ! ای هر چه گل پیش تو خار  ***   زخم تو چون درد خواهر ، بی شمار     
جای سالم از هر چه در این جسم نیست؟  ***    باقی از این جسم غیر از اسم نیست!     
پای تا سر ، غرقه در خونی چرا ؟  ***  آفــتاب مــن ! شــفق گونی چـرا ؟                
ای کــتاب ! ای مــعنی امّ الکـتاب ! ***  از چه گشتی فصل فصل و باب باب            
عـاشقان را بـعد تو آوازه نیست    ***   در کـتاب عـاشقی شـیرازه نیست                   
ای شـده با خـون ، نـمازت را وضو    ***    تــا قــیامت آب شـد ، بـی آبرو           
از نــمازت سـر بلند اهــل نــماز   ***  بـلکه مسجود از سجودت سر فرا            
ای تـرا صد چشمه جوشان ز خون  ***  زخـم تـو بـیرون و زخـم مـن درون           
رفــتم و بــاشد ، بــهنگام ســفر   ***  جان به پیش این تن و تن ، پشت سر            
مـی نهم در ره گـر ایـن هـنگام ، گـام   ***  مـی کنم روز عــدود در شـام ، شـام      
نـاگهان آن طفل دْردانه رسید  ***  بلبل و گل بود ، و پروانه رسید !

زینب در سوگ مادر

از آن دمی که رفتی ، مادر تو از برمن  ***  شد خاک غم از آن شب ، والله بر سر من 
غم خوار من تو بودی   ***  صبر از دلم ربودی
بابا بداد غسلت ، آن شب به حال خسته   ***  دیدم کفن نمودت ، با پهلوی شکسته
روی تو بود نیلی   ***  آن هم ز ضرب سیلی
من چار ساله دختر ، آن شب چها کشیدم  ***  پای برهنه مادر ، دنبال تو دویدم
رفتی تو از کنارم  ***  من یاوری ندارم
در کودکی چرا من ، رخت سیه بپوشم  ***  آن ناله های جانسوز ، ناید دگر به گوشم
رفتی ز آشیانه  ***  تاریک گشته خانه
در پشت در بدیدم ، تو نقش بر زمینی  ***   گفتی به چشم گریان یا فُضَّهْ خُذینی !
مسمار خون آلوده  ***  گناه تو چه بوده ؟