عنايات حضرت مهدي (ع) به مجالس ذكر امام حسين (ع) مرحوم شيخ عبدالزهرا كعبي مي گويد: يك روز بعدازظهر وارد صحن مطهر حضرت امام حسين (عليه السلام) شدم ، شخصي در مقابل يكي از حجره هاي صحن شريف – كه كتابهاي مذهبي مي فروخت و با من سابقه ي آشنايي داشت،مرا ديد و فت: كتاب كوچكي دارم دكه به نظرم براي شما خوب باشد و در آن اشعاري بسيار زيبا دارد. قيمت آن را هم كم كرد تا يك بار برايش بخوانم.

كتاب را گرفتم. خيلي كتاب مفيد و سودمندي بود؛زيرا اشعار قصيده ي ابن عَرَندَس حلّي – كه مدتها دنبال آن مي گشتم- در آن بود. در يكي از روّاق ها نشسته،به خواندن آن اشعار براي كتاب فروش مشغول شدم و هر دو اشك مي ريختيم كه ناگهان سيّد بزرگواري را ديدم كه در برابرم ايستاده و به اشعار گوش مي دهد و گريه مي كند.
چون به اين بيت رسيدم:
اَيُقْتَلُ ظُلمآناً حسينٌ بِكربلا
وَ فِي كُلِّ عُضْوٍ مِنْ‌ اَنَامِلِهِ بَحْرٌ
گريه ي آن بزرگوار شديد شد،رو به ضريح امام حسين (عليه السلام) كرد؛و اين بيت را تكرار مي نمود و هم چون زن جوان مرده مي گريست. همين كه اشعار را به پايان رساندم،ديگر آن بزرگوار را نديدم. براي ديدن ايشان،از صحن خارج شدم تا شايد آن بزرگوار را بيابم،ولي ايشان را نديدم. به هر كجا رو كردم،اثري نيافتم؛ گويا از برابر چشمانم غايب شده است. به يقين دانستم كه ايشان حضرت حجت و امام منتظر (عليه السلام) بوده اند.

(كتاب ملاقات با امام عصر (عليه السلام) صفحه ي 315)