جواب هاى عالمانه امام موسی کاظم علیه اتسلام ابوحنیفه (رهبر مذهب حنفی) می گوید: به حضور امام صادق(ع) رفتم و پس از گفت وگو، هنگام بیرون آمدن از خانه آن حضرت، در آستانه در، موسی فرزند امام صادق(ع) را (در دوران کودکی) مشاهده کردم. با خود گفتم با طرح چند مسأله او را امتحان کنم. گفتم: ای پسر پیامبر، آدم غریب، به نظر شما، در کجا قضای حاجت کند؟ فرمود: کنار نهرها وزیر درخت ها نباشد، همچنین اطراف خانه ها و کنار راهها و ره گذرها و کنار مسجد نباشد.


با این پاسخ به کمالات او پی بردم، با خود گفتم: سؤال دیگری کنم، خواستم سؤالم را مطرح کنم. فرمود: «بنشین» نشستم و پرسیدم! گناه انسان از کیست؟! فرمود: از سه حال خارج نیست! از خدا، از خدا و بنده اش به طور مشترک و یا از بنده اش. اگر بگوییم از خدا است، غلط گفته ایم، زیرا خداوند عادل تر از آن است که بنده اش را تکلیف به اموری کند و سپس او را به سبب گناهش باز خواست و عذاب نماید. اگر بگوییم: خدا با بنده اش در انجام گناه شریک است، در این صورت، آنکه قویتر است بیشتر باید باز خواست و عذاب گردد، و این موضوع در مورد خدا روا نیست. اگر بگوییم: گناه از ناحیه خود بنده، با اختیار خودش می باشد، در این صورت، اشکالی وارد نمی شود. ابوحنیفه می گوید: از این پاسخ مستدل، قانع شدم و این آیه به نظرم آمد و خواندم: «ذریه بعضها من بعض، والله سمیع علیم» (آل عمران- 34) آنها فرزندان. (و دودما نی) بودند (که از نظر پاکی و معرفت و کمال)، بعضی از بعض دیگر گرفته شده اند، و خداوند شنوا و دانا است.(1)

پی نوشت :

1- تفسیر ابوالفتوح رازی، ج 2، ص .

نظر خود را اضافه کنید.

0
شرایط و قوانین.
  • هیچ نظری یافت نشد
کامنتو فارسی تنظیم خلیلان رسانه