1- نفوذ معنوى :

ثقة الاسلام كلينى در كافى و شيخ مفيد در ارشاد نقل مى ‏كند : از حسين بن محمد اشعرى و محمد بن يحيى و ديگران كه گويند :
احمد بن عبيدالله بن خاقان (وزير معتمد عباسى) وكيل املاك و مستغلات خليفه در قم و عامل اخذ ماليات از آنها بود، او در عداوت اهل بيت عليهم السلام بسيار شديد بود.


روزى در مجلس او سخن از علويان و اهل بيت و مذهب آنها به ميان آمد، احمد گفت : من كسى از علويان را در سيرت و وقار و عفت و نجابت و عزت و شرف مانند حسن بن على بن محمد بن رضا نديدم ، رجال خانواده ‏اش و بنى ‏هاشم او را بر همه مقدم مى ‏داشتند و ميان فرماندهان خليفه و وزراء و همه مردم مورد احترام و عظمت بود.
روزى بالاى سر پدرم (عبيدالله بن خاقان وزير اعظم خليفه) ايستاده بودم كه دربان ها گفتند : ابن الرضا مى ‏خواهد وارد شود ، پدرم با صداى بلند گفت : اجازه بدهيد تشريف بياورند، من تعجب كردم كه دربان ها چطور توانستند پيش پدرم كسى را با كنيه ياد كنند. فقط خليفه يا وليعهد خليفه يا كسى را كه خليفه كنيه مى ‏داد، پيش پدرم با كنيه ياد مى ‏كردند.
در آن موقع ديدم مردى گندمگون ، زيبا قامت ، زيبا صورت ، با تناسب اندام، جوان، با جلالت و با هيبت وارد شد ، پــدرم چون او را ديد برخاست و به طرف او رفت، من نديده بودم كه پدرم به استقبال كسى از بنى هاشم و فرماندهان برود ، چون به او رسيد دست به گردن او انداخت، صورت و سينه او را بوسيد و دســتش را گرفــت و او را در مـصلاى خــود نشانيد و خود در كنار او نشست و به او رو كرد و با او سخن مى‏ گفت و گاهى مى‏ گفت : فدايت شوم، من غرق تعجب بودم.
در اين بين دربان آمد و گفت : موفّق (برادر خليفه) آمد، قرار بر اين بود چون موفق نزد پدرم مى ‏آمد، دربانان و فرماندهان از اول درب ورودى تا تخت پدرم دو طرف صف مى ‏ايستادند ، موفق از ميان آنها مى ‏آمد و مى ‏رفت، پدرم همان طور با او صحبت مى ‏كرد تا غلامان خاص موفق ديده شدند ، در آن وقت پدرم به او گفت : خدا مرا فداى تو كند، اگر مى ‏خواهيد تشريف ببريد مانعى ندارد. او به پا خاست ، پـدرم گفت : او را از پشت صف ها ببريد تا امير (موفق) او را نبيند ، بعد پدرم با او معانقه كرد و چهره او را بوسيد و او رفت.
من به دربانان گفتم : واى بر شما! اين كيست كه پدرم با او با چنين احترامى برخورد كرد ؟ گفتند: اين مردى از علويان است كه حسن بن على معروف به ابن الرضا مى ‏باشد. تعجب من زيادتر شد ، آن روز همه ‏اش در فكر او و كار پدرم نسبت به او بودم پدرم شب ها پس از نماز عشاء مى ‏نشست و درباره جلسات و كارها و مطالبى كه بايد به محضر خليفه برسد بررسى مى ‏كرد.
چون از كارش فارغ شد ، من رفتم و پيش رويش نشستم، گفت : احمد ! كارى دارى ؟
گفتم : آرى، پدرجان! اگر اجازه دهى ، گفت : اجازه دادم هر چه مى ‏خواهى بگو ، گفتم : پدرجان ! آن مرد كى بود كه ديروز آن هم اجلال و اكرام و تبجيل از ايشان نموده و خودت و پدر و مادرت را فداى او مى ‏كردى ؟
گفت : پسرم! او ابن الرضا و امام رافضه است ، بعد از كمى سكوت اضافه كرد : اگر خلافت از بنى عباس برود ، كسى از بنى هاشم جز او شايسته نخواهد بود ، چون او در فضل ، عفاف، وقار، صيانت نفس، زهد، عبادت، اخلاق نيكو و صلاح بر ديگران مقدم اسـت و اگـــر پدر او را مى ‏ديدى، مى ‏ديدى كه مردى جليل، بزرگوار، نيكوكار و فاضل است.
اين سخنان بر اضطراب و تفكر و غضب من بر پدرم افزود، بعد از آن، من پيوسته از حالات او مى ‏پرسيدم و از كارش جستجو مى ‏كردم ولى از هر كه از بنى هاشم، فرماندهان، نويسندگان، قضات، فقهاء و ديگر مردم سؤال مى ‏كردم، مى ‏ديدم كه در نزد همه در نهايت تجليل و تعظيم و مقام بلند و تعريف نيكو و مقدّم بر خانواده و ديگران است و همگ‏ى گفتند: او امام رافضه است، لذا مقام وى در نزد من بزرگ شد، زيرا دوست و دشمن درباره او نيكو گفته و ثنا مى ‏كردند.
بعضى از حاضران از اشعري ها به او گفتند : اى ابابكر! حال برادرش جعفر چگونه بود ؟
گفت : جعفر كيست كه از او سؤال شود و يا با او يك جا گفته شود ؟ جعفر آشكارا گناه مى‏ كرد ، بى حياء و شرابخوار بود ، كمتر كسى را مانند او ديده ‏ام كه پرده خويش را بدرد، احمق و خمار و كم ارزش بود ، به خدا قسم او در وقت وفات حسن بن على پيش سلطان آمد كه تعجب كردم و فكر نمى ‏كردم كه چنين كند.
چون ابن الرضا مريض شد ، فوراً به پدرم خبر فرستاد كه او مريض است، بعد بلافاصله به خانه خليفه آمد و با پنج نفر از خادمان و خواص خليفه از جمله نحرير (مسؤول باغ وحش) برگشت و آنها را گفت كه در خانه حسن بن على باشند و حالات او را زير نظر بگيرند و به چند نفر پزشك گفت كه شب و روز از او ديدار كنند ... جريان اين طور بود كه او چند روز از ربيع الاول گذشته در سال دويست و شصت از دنيا رفت ، سامراء يكپارچه ضجه شد ، همه مى ‏گفتند : «ابن الرضا از دنيا رفت» ... پس از آن جعفر نزد پدر من آمد و گفت : مقام پدر و برادرم را به من واگذار كن ، در عوض هر سال بيست هزار دينار به تو مى ‏دهم ، پدرم او را طرد كرد و گفت : احمق ! خليفه شمشير و تازيانه ‏اش را به دست گرفت تا مردم را از امامت پدرت و برادرت برگرداند، مقدور نشد و نتوانست و تلاش كرد كه آن دو را از امامت براندازد ، موفق نشد، اگر در نزد شيعه پدر و برادرت امام بودى ، لازم نبود كه سلطان و غير سلطان تو را در جاى آنها قرار بدهد.
و اگر آنها به امامت تو قائل نباشند با نصب خليفه به امامت نخواهى رسيد، پدرم او را تحقير كرد و گفت اجازه ندهند كه نزد او بيايد ...
رجوع شود به كافى : ج 1 ص 503 باب مولد ابى محمد الحسن بن على، ارشاد مفيد: ص 318 حالات امام عسكرى (ع) ، كمال الدين صدوق: ج 1ص 40 - 43 ما روى فى وفات العسكرى (ع) ، شيخ طوسى در فهرست در ترجمه احمد بن عبيدالله بن خاقان و نيز نجاشى در ترجمه وى به اين مجلس اشاره فرموده ‏اند.

2- خبر از مهدى موعود صلوات الله عليه‏

ثقه جليل القدر احمد بن اسحاق بن سعد اشعرى نقل مى ‏كند :
خدمت امام حسن عسکری (ع) رسيدم، مى ‏خواستم از امام بعد از او بپرسم، امام پيش از سؤال من فرمود :
«يا احمد بن اسحاق ان الله تبارك و تعالى لم يخل الارض منذ خلق آدم عليه السلام و لا يخليها الى ان تقوم الساعة من حجت الله على خلقه به يدفع البلاء عن اهل الارض و به ينزل الغيث و به يخرج بركات الارض»
گفتم: يابن رسول الله! امام و خليفه بعد از شما كيست ؟ آن حضرت به سرعت برخاست و داخل اندرون شد ، بعد به اتاق آمد و در شانه ‏اش پسرى بود ، گويى جمال مباركش مانند ماه چهارده شبه بود ، حدود سه سال داشت ، بعد فرمود : يا احمد بن اسحاق ! اگر پيش خدا و امامان محترم نبودى اين پسرم را به تو نشان نمى ‏دادم ، او همنام و هم كينه رسول خداست ، زمين را پر از عدل و داد مى ‏كند چنان كه از ظلم و جور پر شده باشد.
يا احمد بن اصحاق ! مَثل او در اين امت مَثل خضر (ع) و مثل ذوالقرنين است ، به خدا قسم او را غيبتى خواهد بود كه فقط كسى از هلاكت نجات مى ‏يابد كه خدا او را در امامت وى ثابت نگاه دارد و به دعا در تعجيل فرجش موفق فرمايد.
گفتم : مولاى من ! آيا علامتى هست كه قلب من مطمئن باشد ؟
در اين وقت آن كودك با زبان عربى فصيح فرمود : «انا بقيّةُ اللّه فى اَرضه و المنتقم من اعدائه فلا تطلب اثر بعد عين يا احمد بن اسحاق»
احمد بن اسحاق گويد : شاد و خرامان از خانه امام (ع) بيرون آمدم، فرداى آن به محضر امام بازگشتم و عرض كردم يابن رسول الله (ص)! شاديم بيش از حد گرديد در مقابل منتى كه بر من نهاديد ، اين كه فرموديد : مَثل او مَثل خضر و ذوالقرنين است يعنى چه ؟
فرمود : طول غيبت
گفتم: غيبتش طولانى خواهد بود ؟
فرمود : آرى، به خدايم قسم تا جايى كه اكثرى از اين امر برگردند و در امامت او نماند مگر كسى كه خدا براى ولايت ما از او عهد گرفته باشد و ايمان را در قلب او ثابت فرموده و با روح مخصوصى او را تأييد كرده باشد.
«يا احمد بن اسحاق هذا امرٌ من امر الله و سرّ من سرّاللّه و غيبٌ من غيب اِللّه فخذما آتيتك و اكتمه و كن من الشاكرين تكن معنا غدا فى عليين» (1)

3- مخلوق بودن قرآن‏

ثقه جليل القدر ، داوود بن قاسم ابو هاشم جعفرى كه زمان پنج امام را درك كرده است مى ‏گويد : به خاطرم خطور كرد كه آيا قرآن مخلوق است يا غير مخلوق ؟ امام عسكرى (ع) فرمود : «يا ابا هاشم الله خالق كل شى و ما سواه مخلوق» (2)
خدا خالق هر چيز است ، غير خدا مخلوق خداست و در نقل ديگرى آمده كه گويد : در پيش خودم گفتم : اى كاش مى ‏دانستم ابو محمد عسكرى درباره قرآن چه مى ‏گويد : آيا قرآن مخلوق است يا غير مخلوق ؟
امام رو كرد به من و فرمود : آيا به تو نرسيده آنچه از ابى عبدالله (ع) نقل شده كه فرمود : چون قل هو الله احد نازل شد، خداوند براى آن چهار هزار بال آفريد، به هر گروهى از ملائكه كه مى‏ گذشت به او خشوع مى ‏كردند، نسبت پروردگار تبارك و تعالى اين است. (3)
ناگفته نماند : مسأله خلق قرآن يكى از پر جنجال ترين مسائل در ميان اهل سنت بود كه در زمان عباسيان دست سياست نيز درباره آن بازى كرد و فريادها به آسمان رفت، عده ‏اى مى ‏گفتند : قرآن كلام خداست، متكلم بودن خدا ، مانند خود خدا قديم است و قرآن نيز قديم است و مخلوق نيست و سخن شاعر :
ان الكلام لفى الفواد و انما
جعل اللسان على الفواد دليلاً
در همين زمينه است. ولى عده ‏اى به حادث و مخلوق بودن قرآن قائل بودند، كه رأى اهل بيت عليهم السلام نيز همان است .

4- در بهشت :

باز همان ثقه جليل القدر فرموده :
شنيدم امام عسكرى صلوت الله عليه مى‏ فرمود : «ان فى الجنة باباً يقال له المعروف لا يدخله الا اهل المعروف» در بهشت درى هست كه نامش معروف است از آن در داخل بهشت نمى ‏شود مگر اهل نيكى در دنيا. من در نفس خودم خدا را شكر كردم و شاد شدم كه براى رفع حاجت هاى مردم خودم را به زحمت مى ‏انداختم.
امام به من نگاه كرد و فرمود : آرى، يا ابا هاشم! به كار خودت ادامه بده ، اهل احسان در دنيا اهل احسان در آخرتند، خدا تو را از آنها قرار دهد و رحمتت كند. (4)

5- تفسير آيه :

از ابو هاشم روايت شده كه گويد :
از حضرت عسكرى صلوات الله عليه از آيه : «ثم اورثنا الكتاب الذين اصطفينا من عبادنا فمنهم ظالم لنفسه و منهم مقتصد و منهم سابق بالخيرات بادن الله» سؤال كردم. (5)
فرمود : هر سه گروه از آل محمدند (ص)، ظالم به نفس از آنها كسى است كه به امام معتقد نيست ، مقتصد كسى است كه عارف به امام باشد، سابق به خيرات خود امام است. من پيش خود درباره مكرمتى كه به آل محمد (ص) داده شده فكر مى ‏كردم : گريه ‏ام گرفت.
امام به من نگاه كرد و فرمود : عظمت شأن آل محمد بزرگتر از آن است كه به نظرت آمده، خدا را حمد كن كه تو را به ولايت آنها معتقد و متمسك كرده است. روز قيامت با آنها خوانده خواهى شد وفتى كه هر جمعيت با امامش خوانده مى ‏شود ، تو بر خيرى. (6)

6- خبر غيبى :

ثقة الاسلام كلينى و شيخ مفيد نقل مى ‏كنند از اسماعيل بن محمد كه گويد :
در راه ابو محمد عسكرى نشستم، چون از آنجا گذر كرد به او از فقر شكايت كرده و قسم خوردم كه نه درهمى دارم و نه زيادتر از آن. نه طعام صبح دارم و نه شب. امام (ع) فرمود : به خدا دروغ قسم مى ‏خورى. با آن كه دويست دينار دفن كرده ‏اى !! ولى اين حرف من بدان معنى نيست كه به تو چيزى ندهم، اى غلام! هر چه دارى به او بده ، غلامش صد دينار به من داد.
بعد فرمود : تو از پولى كه دفن كردى در وقت حاجت محروم خواهى شد. امام (ع) راست فرمود ، من آنچه امام داده بود خرج كردم، به مخارج احتياج شديدى پيدا كردم ، درهاى روزى براى من بسته شد. دفينه را بيرون آوردم ، چيزى نيافتم ، بعد مـــــعلوم شد كه پسرم جاى آنها را دانسته و آنها را برداشته و فرار كرده است. ديگر چيزى از آنها به دست من نرسيد.

7- سه نادره‏ :

على بن محمد بن زياد گويد : به محضر أبى احمد بن عبدالله وارد شدم ، نامه امام حسن عسكرى (ع) را پيش رويش ديدم كه نوشته بود : من از خدا انتقام اين طاغى (مستعين عباسى) را خواستم ، خدا او را بعد از سه روز خواهد گرفت :
«انى نازلت‏الله فى هذا الطاغى يعنى المستعين و هو اخذه بعد ثلاث»
چون روز سوم رسيد ، مستعين از خلافت خلع شد و آخر كارش به آن جا رسيد كه كشته شد. (7) نگارنده گويد : به واسطه شورش كه بر عليه آن خبيث به وجود آمد، خودش از خلافت خلع و با خانواده ‏اش به «واسط» رفت ، معتز عباسى سعيد بن صالح را فرستاد تا سر مستعين را بريده پيش معتز آورد.
ابوهاشم جعفرى گويد : شنيدم امام عسكرى صلوات الله عليه مى ‏فرمود : از گـــناهـــانى كه بخشوده نمى ‏شود ، سخن شخص است كه بگويد : اى كاش جز به اين گناه مؤاخذه نشوم : «من الذّبوب التى لا تغفر قول الرجل لَيتنى‏ لا اواخذ الاّ بهذا» من به خودم گفتم : اين بسيار دقيق است سزاوار است كه انسان از خودش و از كارش همه چيز را بررسى كند.
امام (ع) فرمود : راست گفتى يا ابا هاشم! ملازم باش به آنچه ضميرت به نظر آورد چون شرك آوردن خفى ‏تر است از حركت مورچه ريز در روى سنگ صاف در شب ظلمانى و از حركت مورچه ريز بر روى پلاس سياه
«فقال يا ابا هاشم صدقت فالزما حدثت به نفسك فان الا شراك فى الناس اخفى من دبيب الذر على الصفا، فى الليلة الظلماء و من دبيب الذر على المسح الاسود» (8)
ابو هاشم جعفرى گويد :
فهفكى از امام عسكرى صلوات الله عليه پرسيد : چرا زن مسكين و ضعيف از ارث يك سهم مى ‏برد و مرد دو سهم ؟
فرمود : چون براى زن جهاد و نفقه (مخارج خانه) و ديه بر عاقله نيست ، اينها بر عهده مردان است.
من در پيش خود گفتم : نقل شده كه ابن أبى العوجاء اين سؤال را از امام صادق (ع) كرده بود و امام همين جواب را داده بودند ...
امام رو كرد به من و فرمود : آرى اين سؤال ابن أبى العوجاء است و جواب از ما يكى است وقتى كه مسأله يكى باشد، پاسخ جارى شده براى آخر ما آنچه است كه جارى شده براى اول ما، اول و آخر ما در علم و كار يكى است ، رسول خدا و اميرالمؤمنين بر ما فضيلت دارند. (9)

8- امام در زندان :

يكى از نوادگان حضرت كاظم (ع) به نام محمد بن اسماعيل گويد : گروهى از بنى عباس و چند نفر ديگر از منحرفين به نزد صالح بن وصيف ، رئيس شرطه سامراء آمده و گفتند : ابو محمد عسكرى را كه زندان كرده ‏اى بر او سخت‏گير و نگذار كه در استراحت باشد.
صالح گفت: مى ‏خواهيد چه بكنم ، دو نفر كه در نظرم از همه شريرتر بودند ، بر او مأمور كرده بودم ، چــــــنان اهل عبادت و نماز شده ‏اند كه خارج از حد است. آنگاه گفت : آن دو را آوردند ، گفت : واى بر شما! جريان شما درباره اين مرد چيست ؟!
گفتند : چه بگوييم در خصوص مردى كه در روز، روزه است و همه شب را مشغول به عبادت حق!! با كسى سخن نمى ‏گويد ، به غير عبادت مشغول نمى ‏شود ؛ چون به او نگاه مى ‏كنيم بندبند شانه‏ هايمان به لزوه مى‏ افتد و چنان مجذوب مى ‏شويم كه قدرت از دست ما مى ‏رود، چون بنى عباس اين را شنيدند ذليلانه بر گشتند. (10)

9- خبر از وفات فضل بن شاذان‏ :

شيخ كشى در رجال خود از محمد بن ابراهيم وراق سمرقندى نقل كرده گويد : به قصد حج از وطن خويش بيرون شدم ، خواستم قبل از حج به زيارت مردى از اصحاب برسم، او معروف به صدق و صلاح و ورع و خير بود، نامش بورق و در «بوشنجان» از روستاهاى هرات سكونت داشت.
چون به زيارت او رسيدم ، صحبت از فضل بن شاذان نيشابورى به ميان آمد ، بورق گفت : او مبتلا به «بطن» شدید (11) بود به طورى كه در يك شب صد تا صد و پنجاه دفعه به قضاى حاجت مى ‏رفت ، من سالى به حج رفته به خدمت محمد بن عيساى عبيدى رسيدم ، او را شيخ فاضلى يافتم ... عده ‏اى نيز با او بودند ولى همه را محزون و غمگين ديدم.
گفتم : جريان چيست ؟ گفتند : ابو محمد عسكرى (ع) را زندان كرده اند من به حج رفتم، پس از اتمام مراسم حج باز به خدمت محمد بن عيسى رسيدم ، ديدم شادمان است، گفتم: خبر چيست ؟ گفت : امام (ع) از زندان آزاد شده ‏اند.
بعد من به سامرآء آمدم و كتاب «يوم و ليلة» را با خود داشتم ، به خدمت امام (ع) رسيدم و كتاب را به ايشان نشان داده و گفتم :
فدايت شوم اگر صلاح بدانى ، به آن نگاهى كرده و اظــهار نظر فرمايى ، امام (ع) همه آن را ورق زد و فرمود : اين صحيح است ، شايسته است عمل شود.
گفتم : فضل بن شاذان بشدت مريض است، مى ‏گويند : شما نسبت به ايشان خشم گرفته ‏ايد ، چون گفته : وصى ابراهيم از وصى محمد (ص) بهتر است ، ولى او چنين چيزى نگفته ، بلكه به او دروغ بسته ‏اند.
امام صلوات الله عليه فرمود : آرى به او دروغ بسته‏ اند ، خدا به فضل رحمت كند، خدا به فضل رحمت كند «رحم الله الفضل، رحم الله الفضل» بورق گويد : چون از سامرآء برگشتم ديدم فضل بن شاذان در همان ايام كه امام به او رحمت فرستاد از دنيا رفته بود. (12)
ناگفته نماند كتاب «يوم وليله» تأليف يونس بن عبدالرحمان مولى آل يقطين است ، كشى در رجال خود از احمد بن ابى خلف نقل مى‏ كند گويد : مريض بودم، ابوجعفر جواد (ع) به عيادت من آمد، كتاب يوم و ليله را در بالاى سر من ديد ، آن را تا آخر ورق زد و مى ‏فرمود :
«رحم الله يونس، رحم الله يونس، رحم الله يونس» (13)
و نيز از ابو هاشم جعفرى نقل كرده گويد : كتاب يوم و ليله يونس را محضر امام عسكرى (ع) بردم، به آن نگاه كرد و ورق زد ، بعد فرمود :
«هذا دينى و دين آبائى حقا» (14)
نجاشى در رجال خويش نقل كرده كه آن حضرت از ابوهاشم پرسيد : اين كتاب تصنيف كيست ؟
جواب داد : تصنيف يونس آل يقطين ، فرمود : «اعطاه الله بكل حرف نورا فى الجنة»
حبابه والبيه زنى بود كه در كوفه به خدمت اميرالمؤمنين (ع) رسيد و گفت : يا اميرالمؤمنين! خدا تو را رحمت كند ، دليل امامت چيست ؟
امام ســنگى را نــشان داد و فرمود : آن سنگ (15) را پيش من آور ، زن سنگ را پيش امام آورد ، حضرت مهر خودش را به ســنگ زد
(اثـر مهر در سنگ آشكار شد) بعد فرمود : يا حبابه ! وقتى كه يك نفر ادعاى امامت كرد و توانست ماند من اين سنگ را مهر كند بدان او امام مفترض الطاعة است.
اين زن تا زمان امام رضا (ع) زنده ماند ، با معجزه امام سجاد (ع) جوانى به او بازگشت و سنگ را تا مهر امام ثامن (ع) رسانيد ، (16) آنگاه فرزندان وى در زمان امامان ديگر اين كار ادامه دادند.
ثقه جليل ‏القدر داود بن قاسم جعفرى گويد : نزد امام حسن عسكرى (ع) بودم كه به امام گفتند : مردى از اهل يمن اجازه ورود مى‏ خواهد، امام اجازه فرمود، ديدم مردى بلند قامت و قوى بازو داخل شد، به امام سلام ولايت داد، حضرت جواب داده و امر به نشستن كرد.
او در نزد من و چسبيده به من نشست، من به خود گفتم : اى كاش مى ‏دانستم اين شخص كيست ؟
امام (ع) فرمود : اين از فرزندان آن زنى است كه پدران من سنگى كه او داشت مهر كرده ‏اند و اثر مهرشان در آن نقش شده است، آن را آورده است تا من نيز مهر كنم. بعد فرمود : سنگ را بياور، او سنگ را بيرون آورد، ديدم جايى از آن صاف است و مهر نخورده.
ابو محمد عسكرى (ع) آن را گرفت ، مهر خويش بيرون آورد و آن را مهر كرد ، گويى الان نقش مهر را مى ‏بينم كه «الحسن بن على» بود، من به مرد يمانى گفتم : تا به حال امام را ديده بودى ؟ گفت: نه واللّه ولى مدتى بود كه به ديدارش شايق بودم ، گويى الساعه جوانى كه او را نديده بودم نزد من آمد و گفت : برخيز به محضر امام برو ، من وارد خدمتش شدم.
سپس مرد يمانى برخاست و مى ‏گفت : «رحمة الله و بركاته عليكم اهل البيت ذرية بعضها من بعض اشهد بالله ان حقك الواجب كوجوب حق اميرالمؤمنين والائمة من بعده صلوات الله عليهم اجمعين» آنگاه رفت و ديگر او را نديدم.
ابو هشام گويد : از او پرسيدم اسمت چيست ؟ گفت : نام من مهجع پسر صلت پسر عقبه ، پسر سمعان، پسر غانم، پسر ام غانم و آن زن اعرابيه يمنى صاحب سنگى است كه اميرالمؤمنين (ع) بر آن مهر زد و فرزندانش مهر زدند تا زمان امام أبى الحسن رضا (ع). (17)
مجلسى رحمة الله آن را در بحار: ج 50 ص 302 از ابوهاشم از اعلام الورى نقل كرده و اشعار ابوهاشم را نيز درباره آن آورده است.

11- كار عيسى بن مريم (ع)

ثقه جليل القدر احمد بن اسحاق اشعرى گويد : به امام حسن عسكرى صلوات الله عليه گفتم : چيزى بنويسيد تا من خط شما را بشناسم، وقتى كه نامه ‏اى آمد بدانم كه شما مرقوم فرموده ‏ايد.
امام فرمود: آرى ، بعد فرمود : يا احمد! خط با درشتى و كوچكى قلم فرق مى‏ كند، در خط من بودن شك نكن.
آنگاه دواتى خواست و شروع به نوشتن كرد، به فكرم آمد كه قلم امام را به عنوان تبرك از او بخواهم ، چون از نوشتن فارغ شد با من صحبت مى ‏كرد و قلم را با دستمال دوات پاك مى ‏فرمود ، بعد قلم را به طرف من آورد و فرمود : بگير يا احمد !
گفتم: فدايت شوم عارضه ‏اى پيش آمده كه مرا غمگين كرده است ، خواستم از پدر بزرگوارتان بپرسم ميسر نشد و رحلت فرمود.
گفت : يا احمد ! آن چيست ؟
گفتم : مولاى من! از پدرانت نقل شده : انبياء بر پشت مى ‏خوابند ، مؤمنان بر طرف راست ، منافقان بر طرف چپ و شياطين بر رويشان
فرمود : چنين است.
گفتم: مولاى من! من هر قدر تلاش مى ‏كنم كه بر پهلوى راستم بخوابم خوابم نمى ‏برد ، امام (ع) مقدارى ساكت شد ، بعد فرمود : يا احمد جلو بيا، من جلو آمدم ، فرمود: دستت را به زير لباست داخل كن ، داخل كردم، آن حضرت دست خويش را از زير لباس بيرون آورد و زير لباس من برد، آنگاه دست راستش را به پهلوى چپ من و دست چپش را به پهلوى راست من سه دفعه كشيد.
احمد بن اسحاق مى ‏گويد : از روزى كه امام اين كار را كرد ، ديگر نمى ‏توانم بر پهلوى چپ بخوابم، خوابم نمى ‏برد. (18)
نگارنده گويد: اين نظير جريان حضرت عيسى (ع) كه با دست كشيدن ، كور مادرزادى را شفا مى ‏داد و آدم مبروص را صحت مى ‏بخشيد و مردگان را زنده مى ‏كرد. خداوند از زبان عيسى مى ‏فرمايد : «و أبرى الاكمه و الابرص و أحى الموتى باذن الله» آل عمران : 49 ، پيامبران و امامان (ع) در ولايت تكوينى همه از يك افاضه مدد گرفته ‏اند.

12- يك ارشاد بخصوص :

ابوالقاسم كوفى در كتاب تبديل مى‏ نويسد :
اسحاق كندى در زمان خود فيلسوف عراق بود، او شروع به نوشتن كتابى در«تناقض قرآن» (نعوذ بالله) كرد ، شغلش را به آن منحصر نمود و در خانه خود نشست تا بتواند آن را زود بنويسد. روزى يكى از شاگردان او محضر امام حسن عسكرى (ع) آمد.
امام فرمود : آيا در ميان شما مرد رشيد و كاملى نيست تا استادتان را از نوشتن چنين كتاب باز دارد ؟
او جواب داد: ما از شاگردان او هستيم، چگونه مى ‏توانيم به او در چنين كار يا غير آن اعتراضى بكنيم.
امام (ع) فرمود : آيا مى ‏توانى آنچه را كه من مى ‏گويم به او بگويى ؟ گفت : آرى
حضرت فرمود : پيش او برو و با او انس برقرار كن ، چون با او خصوصيت پيدا كردى ، بگـو : براى من مسأله ‏اى پيش آمده كه مى ‏خواهم از تو بپرسم ، او خواهد گفت : بپرس.
بــگـو : اگر گوينده اين قرآن بيايد و بگويد : غرض من آن نيست كه تو فكر كرده ‏اى ، آيا جايز است كه چنين باشد ؟ او در جواب به تو خواهد گفت : جايز است ، زيرا او آدمى است چون بشنود مى ‏فهمد. و چون چنين جواب داد ، بگو : از كجا مى ‏دانى شايد غرض گوينده قرآن غير از آن است كه تو گمان مى ‏كنى ، در اين صورت معانى را در جايى مى ‏نهى كه گوينده ، آن را اراده نكرده است.
آن شخص پيش اسحاق كندى رفت و مطابق دستور امام با او انس پيدا كرد و آن سؤال را از وى كرد، اسحاق پيش خود فكر كرد، ديد چنين چيزى جايز است ، گفت : تو را به خدا قسم مى ‏دهم اين سؤال را از كجا دانسته ‏اى ؟ گفت : سؤالى است كه به ذهنم رسيد و به تو گفتم.
گفت : نه هرگز ، شخصى مانند تو چنين فكرى نتواند، بگو ببينم از كى ياد گرفته ‏اى ؟ گفتم : ابومحمد حسن عسكرى مرا به اين كار امر كرد. گفت : الان راست گفتى وگرنه اين سؤال جز از بيت او خارج نمى ‏شود ، آنگاه آتشى آماده كرد و آنچه نوشته بود مبدّل به خاكستر نمود. (19)

13- تشريف بردن آن حضرت به گرگان‏ :

جعفر بن شريف گرگانى گويد : سالى كه به حج مى ‏رفتم در «سر من رأى» (= سامرّا) به خدمت امام عسكرى (ع) رسيدم، مردم آنجا مقدارى مال توسط من ارسال كرده بودند خواستم از امام بپرسم كه آن را به كجا تحويل دهم ، حضرت پيش از سؤال من، فرمودند :
آنچه آورده ‏اى به خادم من، مبارك تحويل بده، اين كار را كردم.
بعد گفتم : شيعيان شما در گرگان به محضرتان سلام مى‏ رسانند ، فرمود : مگر بعد از حج به گرگان نخواهى رفت ؟ گفتم : چرا
فرمود : از امروز تا صد و هفتاد روز به گرگان باز مى‏ گردى ، روز جمعه سوم ربيع الاخر در اول روز وارد آن جا خواهى شد، چون وارد شدى به آنها بگو كه در آخر همان روز من به آنجا خواهم آمد.
برو در هدايت و رشاد، بدان كه خدا تو را و ياران تو را در اين مسافرت سلامت خواهد داد ، بسلامت به خانواده ‏ات باز خواهى گشت. براى پسرت شريف پسرى به دنيا خواهـــد آمد ، نــام آن را صلت بن شريف بن جعفــر بن شــريف بگذارد ، خــداوند او را بزرگ خواهــــد كرد و از شيعيان ما خواهد بود.
گفتم : يابن رسول الله! ابراهيم بن اسماعيل جرجانى مردى است از شيعيان شما، به دوستان شما بسيار كمك مى ‏كند ، در هـــر ســال بيشتر از صد هزار درهم در اين باره خرج مى ‏نمايد و او يكى از ثروتمندان گرگان است.
فرمود : خداوند به ابى اسحاق در مقابل احسانش جزاى خير بدهد ، گناهانش را بيامرزد و به او پسر كامل الخلقه‏ اى عطا فرمايد ، به او بگو : حسن بن على مى ‏گويد : نام پسرت را احمد بگذار.
من از خدمت امام مرخص شدم، خداوند مرا در سفر سلامت داد تا روز جمعه سوم ربيع الاخر در اول روز آنطور كه امام فرموده بود وارد گرگان شدم، دوستان به ديدار من آمدند ، به من تهنيت مى ‏گفتند. به آنها گفتم كه : امام صلوات الله عليه وعده كرده در آخر امروز به گرگان تشريف بياورد ، آنچه لازم داريد بخواهيد و مسائل و حوائجتان را در نظربگيريد.
آنان چون نماز ظهر و عصر را خواندند همه در خانه من جمع شدند ، به خدا قسم كه در يك حالت بى خبرى بوديم ناگاه ديديم كه امام تشريف آوردند و به جمع ما داخل شدند و پيش از ما به ما سلام كردند ، ما از آن حضرت استقبال كرده، دست مباركش را بوسيديم.
امام صلوات الله عليه فرمودند : من به جعفر بن شريف وعده كردم كه در آخر اين روز به اين جا آيم ، نماز ظهر و عصر را در سامراء خوانده با اينجا آمدم تا با شما تجديد عهد نمايم و الان به وعده خود عمل كرده ‏ام، مسائل و حوائج خويش را بگوييد.
در آن وقت ، اول نضربن جابر عرض كرد : يابن رسول الله! پسرم ، جابر يك ماه است كه چشمش بينايى خود را از دست داده است، دعا كنيد كه خداوند بينياى او را باز گرداند. امام (ع) فرمود : او را پيش من آوريد، حضرت دست مباركش را بر چشم او كشيد ، در دم بينايى خـويش را باز يافت، بعد يكى پس از ديگرى آمده از حوائج خويش سؤال مى ‏كردند ، امام حاجاتشان را برآورد و براى آنها دعاى خير كرد و همان روز برگشت. (20)
نگارنده گويد : آمدن امام (ع) به گرگان نظير جريان على بن خالد و جريان آمدن تخت ملكه سباء به محضر سليمان است كه در حالات امام جواد (ع) گذشت و شفا دادن آن حضرت نظير كار عيسى بن مريم (ع) است كه خدا درباره او فرموده : «و أبُرى الاكمه والابرص و أُحى الموتى‏ بإذنِ اللّه» (آل عمران : 49) و خبر دادن از غيب از علوم خدايى است كه در اختيار آنان عليهم السلام بود.

14- جريان فصد :

يكى از پزشگان نصارى به نام بطريق كه بيشتر از صد سال عمر داشت و در شهر «رى» مشغول طبابت بود مى ‏گويد :
من شاگرد دكتر «بختيشوع» پزشك مخصوص متوكّل بودم ، او براى كارهاى مخصوص مرا مأموريت مى ‏داد ، روزى حسن بن على بن محمد عسكرى به او سفارش كرد كه بهترين شاگردانش را پيش او بفرستد تا با فصد (رگ زدن) از او خون بگيرد ، او مرا براى اين كار برگزيد و گفت : ابن الرضا از من خواسته كه كسى را براى فصد (رگ زدن) پيش او بفرستم.
تو برو و بدان كه او در اين روز داناترين كس زير آسمان است ، حذر كن از اين كه بر خلاف دستور او كارى كنى.
من خدمت او رسيدم، فرمود : برو در فلان اتاق باش تا تو را بخواهم ، من در وقتى كه وارد خدمت او شدم براى فصد و خون گرفتن مناسب بود. ولى او مرا در وقتى خواست كه براى «فصد» مناسب نبود.
طشت بزرگى حاضر كردند من رگ اكحل امام را فصد كردم (21) مرتب خون مى ‏آمد تا طشت پر از خون گرديد ، فرمود: خون را قطع كن ، من رگ را بستم ، خون قطع گرديد ، امام دستش را شست و بست ، فرمود به همان حجره برگشتم، براى من طعام زيادى گرم و سرد آوردند و تا عصر در آنجا ماندم.
آنگاه مرا خواست و فرمود : رگ را باز كن، رگ را باز كردم، خون شروع به آمدن كرد تا طشت مزبور باز پر از خون گرديد ، فرمود : خون را قطع كن، من خون را بستم، امام دستش را بست و مرا به همان حجره باز گردانيد، من شب را در آنجا ماندم.
چون صبح شد و آفتاب بالا آمد مرا خواست ، باز طشت را حاضر كردند فرمود : خون را باز كن، من رگ را باز كردم، اين دفعه خونى مانند شير سفيد آمد، تا طشت پر گرديد، فرمود : خون را قطع كن ، رگ را بستم، امام دست خويش را بست ، مرا مقدارى لباس و پنجاه دينار داد و فرمود : اين را بگير و از كمى آن معذرت خواست ، من آن را گرفته و برگشتم، به وقت برگشتن گفتم : آيا سفارشى نداريد ؟
فرمود : آرى، آنان كه از «دير عاقول» با تو رفاقت خواهند كرد ، با آنها خوب رفيق باش.
من پيش «بختيشوع» برگشته ، جريان را باز گفتم ، گفت : حكماء اتفاق دارند كه در بدن انـسان بيشتر از هفت امناء خون نمى ‏شود (22) اين كه تو مى ‏گويى اگر از چشمه آبى هم خارج شود عجيب است ، عجيب‏تر از آن ، جريان شير است، استادم به فكر رفت.
آنگاه سه روز مرتب كتاب ها را مطالعه مى‏ كرديم تا براى اين واقعه نظيرى پيدا نماييم ، ولى چيزى پيدا نشد ، بعد گفت :
در عالَم نصرانيت داناتر به طب كسى نماند مگر راهبى در «دير عاقول» آنگاه براى او نامه ‏اى نوشت و جريان را گزارش كرد.
من نامه را به دير عاقول بردم و آن راهب را صدا كردم ، از بالاى دير سر بلند كرد و گفت : تو كيستى ؟
گفتم : شاگرد بختيشوع
گفت: نامه ‏اى آورده ‏اى ؟ گفتم : آرى
زنبيلى از پشت بام با طنابى پايين فرستاد ، نامه را در آن گذاشتم و بالا كشيد چون نامه را خواند ، فى الفور پايين آمد و گفت : آيا تو اين فصد را انجام داده ‏اى ؟ گفتم: آرى.
گفت : طوبا به حال مادرت. آنگاه قاطرى سوار شده و با من به طرف سامرآء آمد ، چون به سامرآء رسيديم ، ثلثى از شب مانده بود ، گفتم : دوست دارى كجا بروى ، آيا به خانه استادم يا به خانه آن كس ؟ بعد به خانه ابن الرضا رفتيم ، پيش از اذان به آن جا رسيديم.
غلام سياه پوستى در را باز كرد و گفت: كدام يك ازشما راهب دير عاقول هستيد ؟
راهب جواب داد : من هستم فدايت شوم ، گفت : پياده شو.
بعد آن خادم به من گفت : اين قاطرها را نگاه دار. آن دست او را گرفت و به داخل خانه برد.
من در آن جا ماندم تا صبح شد و آفتاب بلند گرديد، ناگاه ديدم كه راهب خارج شد و لباس رهبانيت را انداخته و لباس سفيدى پوشيده و اسلام آورده است ، بعد به من گفت : اكنون مرا پيش استاد خودت ببر. من از را به خانه بختيشوع بردم ، استادم با ديدن او يه سويش دويد و گفت : چه عاملى تو را از دين خودت بيرون كرد ؟
گفت : مسيح را پيدا كرده و در دستش اسلام آوردم. گفت : مسيح را پيدا كردى ؟!
گفت : نه، بلكه نظير او را پيدا كردم ، اين كار را در جهان جز مسيح كسى انجام نداده است !! اين مانند آيات و براهين مسيح است.
نگارنده گويد : اين واقعه را علامه مجلسى رضوان الله عليه در بحار : ج 50 ص 261 از مختار خرائج : ص 213 نقل كرده است ، مرحوم ثقة الاسلام كلينى آن را به طور اختصار در كافى : ج 1 ص 512 باب مولد ابى محمد الحسن بن على نقل مى ‏كند و در آخر آن فرموده :
«فقال لى ان هذا الذى تحكيه عن هذا الرجل فعله المسيح فى دهره مرة»
مجلسى رحمة الله عليه در مرآت العقول در شرح حديث كافى ، حديث خرائج را كه در بالا نقل شد ، نقل فرموده و در آخر گويد :
«و الظاهر اتحاد الواقعة و يحتمل التعدد» ناگفته نماند اين واقعه از مصاديق ولايت تكوينى است كه خداوند در اختيار اهل بيت عليهم السلام قرار داده بود، امام صلوات الله عليه مأموريت داشت با اين واقعه آن راهب را مسلمان نمايد.

15- احسان عالى‏

محمد بن على بن ابراهيم گويد : كار معاش بر ما تنگ شد ، پدرم گفت : برويم محضر ابو محمد حسن عسكرى ، گويند آدم باسخاوتى است.
گفتم: با او آشنايى دارى ؟ گفت: نه ، او را نمى ‏شناسم و تا به حال او را نديده ‏ام.
در راه كه براى ديدن او مى ‏رفتيم پدرم گفت : اى كاش پانصد درهم به من مى ‏داد ، دويست درهم براى لباس، دويست درهم براى آرد و صد درهم براى مخارج. من هم در دلم گفتم : اى كاش مى ‏فرمود به من سيصد درهم مى ‏دادند ، با صد درهم الاغى مى ‏خريدم، صد درهم براى مخارج و صد درهم براى لباس، در اين صورت به طرف قزوين و همدان براى كار مى ‏رفتم.
چون به در خانه آن حضرت رسيديم غلامى بيرون آمد و ما را با نام صدا كرد و گفت : على بن ابراهيم و پسرش محمد داخل شوند، چون به خدمتش رسيده و سلام عرض كرديم ، فرمود : يا على! چه چپز سبب شده كه تا اين وقت از ملاقات ما تأخير كرده ‏اى ؟!
گفتم : يا سيدى! مقيد بودم كه در اين حال تنگدستى محضر شما آيم.
و چون از خدمت ايشان بيرون آمديم غلامش آمد و به پدرم كيسه‏ اى داد و گفت : اين پانصد درهم است ، دويست درهم براى لباس، دويست درهم براى آرد و صد درهم براى نفقه، بعد كيسه ديگرى به من داد و گفت : اين سيصد درهم است، با صد درهم الاغ بخر ، صد درهم براى لباس و صد درهم براى نفقه، به سوى جبل (همدان و قزوين ...) و به طرف «سورا» سفر كن. (23)
ابن كردى ، راوى حديث مى ‏گويد : او به «سورا» رفت و در آن جا زنى تزويج كرد و در يك روز چهار هزار دينار به خانه ‏اش وارد شد ، با وجود آن قائل به وقف و از واقفيّه بود ، به او گفتم : آيا دليلى روشنتر از اين به امامت او مى خواهى ؟! گفت : راست مى ‏گويى ولى ما در كارى و در گروهى هستيم كه به آن عادت كرده ‏ايم. (24)
و نگارنده گويد : واى به حال او ! خدا هدايتش كرده ولى هدايت خدايى را نپذيرفته است. «و ما يغنى الايات و النذر عن قوم لا يومنون»

16- امام حسن عسكرى (ع) و أبوالاديان‏

ابوالاديان گويد : من از خدمتگزاران امام حسن عسكرى (ع) بودم و نامه‏ هاى آن حضرت را به شهرها مى ‏بردم ، در بيمارى كه امام با آن از دنيا رفت به خدمتش رسيدم ، حضرت نامه‏ هايى نوشت و فرمود : اينها را به مدائن مى ‏برى ، پانزده روز در سامراء نخواهى بود ، روز پانزدهم كه داخل شهر شدى خواهى ديد كه ناله از خانه من بلند است و جسد مرا در محل غسل گذاشته ‏اند.
گفتم : مولاى من! اگر چنين شود ، امام بعد از شما كيست ؟
فرمود : هر كه جواب نامه ‏هاى مرا از تو بخواهد ، گفتم : شاهد ديگرى بفرماييد ، فرمود: هر كه بر جنازه من نماز گزارد قائم بعد از من است. گفتم : باز شاهد ديگرى بفرماييد ، فرمود : هر كه خبر دهد به آنچه در هميان (كمربند) است، او امام بعد از من است.
هيبت و عظمت امام مانع شد كه بگويم : آنچه در هميان است يعنى چه ؟ من نامه‏ هاى آن حضرت را به مدائن بردم و جـواب آنها را گرفته ، روز پانزدهم داخل سامرآء شدم ، ديدم همان طور كه فرموده بود از خانه امام ناله بلند است و ديدم برادرش جعفر (جعفر كذاب) در كـنار خانه آن حضرت نشسته و شيعه در اطراف او ، به وى تسليت و به امامتش تبريك مى ‏گويند.
من از اين جريان يكه خورده و در پيش خود گفتم : اگر جعفر امام باشد، پس جريان امامت عوض شده است ، چون من خودم با چشم خود ديده بودم كه جعفر شراب مى‏ خورد و قمار بازى مى ‏كرد و اهل تار و طنبور است ، من هم جلو آمده، رحلت برادرش را تسليت و امامتش را تبريك گفتم ولى از من چيزى نپرسيد.
در اين هنگام عقيد خادم بيرون آمد و به جعفر گفت : مولاى من ! برادرت را كفن كردند براى نماز بياييد ، (25) جعفر داخل خانه شد، شيعه در اطراف او بودند، سمان و حسن بن على معروف به سلمه پيشاپيش آنها بودند.
چون به صحن خانه آمديم حسن بن على صلوات الله عليه را كفن كرده و در نعش گذاشته بودند، جعفر برادر آن حضرت پيش رفت تا بر جنازه امام نماز گزارد، چون خواست تكبير نماز را بگوييد ، ناگاه طفيل گندمگون و سياه موى كه دندان هاى پيشينش تا حدى از همه فاصله داشت بيرون آمد و لباس جعفر را گرفته و كنار كشيد و گفت : عمو! كنار شو، من سزاروارترم كه بر پدرم نماز بخوانم ، جعفر در حالى كه قيافه ‏اش متغير شده بود كنار رفت، آن كودك بر جنازه امام نماز خواند و حضرت را در كنار قبر پدرش امام هادى دفن كردند.
بعد همان كودك رو كرد به من كه : اى مرد بصرى! جواب نامه‏ هاى را كه با تواست بده، من جواب نامه ‏هاى را داده و پيش خود گفتم : اين دو شاهد (نماز بر جناره و خواستن جواب نامه ‏ها)، فقط هميان ماند. آنگاه پيش جعفر آمدم كه صدايش بلند بود ، حاجز وشّاء كه حاضر بود به جعفر گفت : آن كودك كى بود ؟ مى ‏خواست با اين سؤال جعفر را مجاب كند، جعفر گفت: والله تا به حال او را نديده و نشناخته ‏ام.
در آن جا نشسته بوديم كه گروهى از اهل قم آمدند و از امام حسن عسكرى (ع) پرسيدند ، چون دانستند كه امام رحلت فرموده است، گفتند : جانشينش كيست؟ حاضران جعفر را نشان دادند ، آنها به جعفر سلام كرده تسليت و تهنيت گفتند و گفتند: نامه‏ ها و پول آورده‏ ايم ، بفرماييد : نامه ها را كدام كسان نوشته ‏اند و پول چقدر است ، جعفر از اين سؤال بر آشفت و برخاست و در حالى كه گرد جامه ‏هاى خود را پاك مى ‏كرد ، گفت: اينها از ما مى‏ خواهند كه علم غيب بدانيم !! در اين ميان خادمى از خانه بيرون آمد و گفت : نامه‏ ها از فلان كس و فلان كس است و در هميان هزار دينار هست كه ده تا از آنها را آب طلا داده‏ اند. آنها نامه‏ ها و هميان را داده و به خادم گفتند :
هر كه تو را براى گرفتن هميان فرستاده ، او امام است جعفر بن على به نزد معتمد خليفه عباسى آمد و اين جريان را به وى گفت، معتمد مأموران خويش را فرستاد ، خادمه صيقل نامى را از خانه امام گرفته و به او گفتند : آن كودك كجاست ؟
او گفت : من اطلاعى ندارم ولى خودم حامله هستم، خواست با اين كار امر آن كودك (صاحب الامر) را پنهان دارد.
صيقل را به قاضى ابوالشوارب سپردند تا وضع حمل در نزد او باشد ، در آن بين عبيدالله بن يحيى بن خاقان ناگهان از دنيا رفت و صاحب زنج در بصره قيام كرد ، اين جريان اوضاع را آشفته نمود ، صيقل از موقعيت استفاده كرده از خانه قاضى بيرون آمد.
و الحمد لله رب العالمين لا شريك له (26)

پى ‏نوشت ها :

1- كمال الدين : ج 2 ص 384 باب 38، آنگاه در ص 409 .407 هشت روايت ديگر از آن حضرت درباره مهدى موعود (ع) آورده است.
2- رعد : 39
3- بحار : ج 50 ص 257
4- كافى : ج 2 ص 469 كتاب الدعاء
5- مناقب : ج 4 ص 436
6- بحار : ج 50 ص 254
7- مناقب آل ابى طالب : ج 4 ص 431
8- فاطر : 32
9- بحار : ج 50 ص 259
10- كافى : ج 1 ص 509 ، ارشاد : ص 323
11- مناقب : ج 4 ص 439
12- مناقب : ج 4 ص 437
13- كافى : ج 1 ص 512 باب مولد ابو محمد الحسن بن على، ارشاد مفيد ص 324
14- بطن مرضى است كه انسان از آمدن غائط جلوگيرى نتواند و ذره ذره بيرون مى ‏آيد.
15- رجال كشى : ص 451 فضل بن شاذان‏
16- رجال كشى : يونس بن عبدالرحمن
17- رجال كشى : يونس بن عبدالرحمن
18- عبارت عربى «حصاة» است ظاهراً منظور سنگ كوچكى است.
19- اصول كافى : ج 1 ص 346 باب ما يفصل به بين دعوى المحق و المبطل، كمال الدين : ص 536 باب 49
20- كافى : ج 1 ص 347 باب مايفصل به بين دعوى المحق و المبطل ، غيبت شيخ : ص 122
21- اصول كافى : ج 1 ص 513 باب مولدالعسكرى (ع)
22- مناقب ابن شهر آشوب : ج 4 ص 424
23- بحار الانوار : ج 50 ص 263 از مختار الخرائج
24- اكحل رگ معروف است در بازوى انسان كه بيشتر آنرا فصد مى ‏كنند.
25- امناء جمع مناء پيمان ه‏اى است كه با آن روغن را پيمانه مى ‏كنند.
26- سورى بر وزن طوبى محلى است در عراق
27- ارشاد مفيد : ص 320 و كافى : ج 1 ص 506 باب مولد ابى محمد العسكرى (ع)
28- در حالات مهدى موعود (ع) خواهد آمد كه تجهيز و غسل حضرت عسكرى (ع) توسط عثمان بن سعيد رضوان الله عليه بوده است.
29- كمال الدين صدوق : ج 2 ص 475، باب ذكر من شاهد القائم (ع)
(خاندان وحى ، سيد على اكبر قريشى، ص 707 - 729)

پایگاه مناجات


نظر خود را اضافه کنید.

0
شرایط و قوانین.
  • هیچ نظری یافت نشد
کامنتو فارسی تنظیم خلیلان رسانه