پاسخ: فلسفه عزاداري را ميتوان دراين امور خلاصه كرد:
1. محبت و دوستى:
قرآن و روايات، دوستي خاندان رسول اكرم(ص) و اهلبيت(ع) را بر مسلمانان واجب كرده است.( : شوري (42)، آيه 23؛ هود (11)، آيه 29؛ ميزانالحكمه، ج 2، ص 236) روشن است كه دوستي لوازمي دارد و محبّ صادق، كسي است كه شرط دوستي را - چنان كه بايد و شايد - به جا آورد. يكي از مهم ترين لوازم دوستى، هم دردي و هم دلي با دوستان در مواقع سوگ يا شادي آنان است؛( نگا: المحبة في الكتاب والسنة، صص 169 - 170 و 181 - 182) از اين رو در احاديث، بر برپايي جشن و سرور در ايام شادي اهلبيت(ع) و ابراز حزن و اندوه در مواقع سوگ آنان، تأكيد فراوان شده است.
حضرت علي(ع)فرمود : «شيعيان ما در شادي و حزن ما شريكند».( بحارالانوار، ج 44، ص 287)
امام صادق(ع) نيز فرمود: «شيعيان ما پارهاي از خود ما هستند و آنچه ما را بدحال يا خوشحال ميسازد، آنان را بدحال و خوشحال ميگرداند».( امالى، ص 305)
اين وظيفه ي عقلي و شرعى، ايجاب ميكند كه در ايام عزاداري اهلبيت(ع)، حزن و اندوه خود را به «زبان حال»؛ يعنى، با اشك، آه و ناله و زارى، از نظر خوراك، با كم خوردن و كم آشاميدن مانند افراد غمزده و از نظر پوشاك، با پوشيدن لباسي كه از حيث جنس و رنگ و نحوه ي پوشش در عرف، حكايتگر اندوه و ناراحتي است، آشكار سازيم.
2. انسانسازى:
از آنجا كه در فرهنگ شيعى، عزاداري بايد از سر معرفت و شناخت باشد؛ هم دردي با آن عزيزان، در واقع يادآوري فضايل، مناقب و آرمان هاي آنان بوده و بدين شكل، انسان را به سمت الگوگيري و الگوپذيري از آنان سوق ميدهد.
فردي كه با معرفت در مجالس عزادارى، شركت ميكند؛ شعور و شور، شناخت و عاطفه را درهم ميآميزد و در پرتو آن، انگيزهاي قوي در او پديدار گشته و هنگام خروج از مراسم عزادارى، مانند محبي ميشود كه فعّال و شتابان، به دنبال پياده كردن اوصاف محبوب در وجود خويشتن است.
3. تحول بخشيدن به جامعه :
هنگامي كه مجلس عزادارى، موجب انسانسازى گشت؛ تغيير دروني انسان به عرصه جامعه نيز كشيده ميشود و آدمي ميكوشد تا آرمانهاي اهلبيت(ع) را در جامعه حكمفرما كند.
عزاداري بر اهلبيت(ع) زمينه را براي حفظ آرمانهاي آنان فراهم ميسازد. به همين دليل ميتوان گفت: يكي از حكمتهاي عزادارى، ساختن جامعه اسلامي است.
4. انتقال فرهنگ شيعي به نسل بعد:
كسي نميتواند منكر اين حقيقت شود كه نسل جديد در سنين كودكى، در مجالس عزاداري با فرهنگ اهلبيت(ع) آشنا ميشوند. عزاداري و مجالس تعزيه، يكي از عوامل برجستهاي است تا آموزههاي نظري و عملي امامان راستين، به نسلهاي آينده منتقل شود. مراسم عزادارى، به دليل قالب و محتوا، بهترين راه براي تعليم و تربيت نسل جديد و آشنايي آنان با گفتار و كردار اهلبيت(ع) است.
در هر صورت اگر مراسم عزاداري , درست هدايت شود يكي از عوامل تربيتي مهمي خواهد بود .
نظر خود را اضافه کنید.